Evaluatie

Omdat we van tevoren alle hotels al vastgelegd hadden liepen we het risico dat we sommige zaken verkeerd ingeschat hadden waardoor we op sommige plaatsen veel langer hadden willen blijven en op sommige plaatsen wat korter of zelfs helemaal niet hadden willen verblijven. Ook de kwaliteit van de hotels was op voorhand moeilijk in te schatten. Met name de ruimte op een 4-persoonskamer was een vraagteken.
Achteraf mogen we concluderen dat onze inschattingen meer dan prima zijn geweest. We hebben veel gezien en gedaan zonder dat we het gevoel hadden dat we onszelf over de kop hebben gejaagd od als Japannertjes alles in vogelvlucht moesten bekijken. We hebben dit rondje in 22 dagen gedaan terwijl ditzelfde rondje in kant-en-klaar reizen regelmatig in ca. 15 dagen wordt gedaan. Die extra week heb je echt heel hard nodig anders ben je alleen maar aan het "jakken en vliegen". In 22 dagen was het goed te doen. Langer kan natuurlijk ook maar wat ons betreft was het een goed compromis tussen veel zien/doen en vakantie vieren.
Ook de verhouding tussen steden en natuur was wat ons betreft prima. Voor Merijn en Thijs hadden er iets minder natuurparken in gemogen. We hadden ze echter geen van allen willen missen. Ook de overnachtingen en de afstanden daartussen waren prima gepland. Het feit dat de hotels allemaal besproken waren gaf ons ook heel veel rust.
We zijn ook nergens voor onaangename verrassingen komen te staan m.b.t. onze reserveringen die we van tevoren gedaan hadden zoals vliegtuig, huurauto, hotels, tickets Alcatraz, tickets baseball. Alles was dus tip-top geregeld!
ALs enige kritiek werd opgevoerd dat we op de vertrekdag wel 2 uur later naar het vliegveld af hadden kunnen reizen. Als dat dus het zwaarste leerpunt is dan denk ik dat het iets zegt over de rest.....

Het volgende doel?:

Dag 21+22 Santa Monica-Home

Het zit erop! We zijn weer thuis in Zierikzee en Emmen. Merijn is nl. vanaf Schiphol op de trein gestapt en vertrokken naar zijn eigen thuisbasis in Emmen.
Het is nu 18 uur Nederlandse tijd en in LA is het dus 9 uur in de ochtend en we staan dus nu ongeveer 25 uur op de benen. Eigenlijk is het nu voor ons dus 9 uur in de ochtend waarbij we de nacht overgeslagen hebben. De 9 uur die we aan het begin van de vakantie kado gekregen hebben moeten we helaas nu weer inleveren. Dat betekent nu dus vechten tegen de slaap. Om de jetlag zoveel mogelijk te beperken proberen we het zo lang mogelijk vol te houden en meteen in het Nederlandse ritme over te stappen. Dat betekent niet stilzitten en bezig blijven...
De reis verliep zeer voorspoedig. Uiteraard wilden we geen enkel risico nemen om te laat op het vliegveld te zijn. We moesten daarom rekening houden met het verkeer in Los Angeles om bij het vliegveld te komen, de Hertz inleverlocatie zien te vinden, de adminstratieve handelingen m.b.t. de huurauto afwikkelen, met de shuttle bus naar het vliegveld, de koffers laten labelen en controleren en door de douane.
We vertrokken om 11.30 uur richting vliegveld. Nou het verkeer was dus een eitje: geen oponthoud. De route naar de inleverlocatie Hertz stond duidelijk aangegeven en daar was het ook niet druk. Voordat wij de koffers uit de auto gehaald hadden was de hele adminstratie ook al afgewikkeld. Dit bestond nl. uit het inscannen van de barcode op de auto en het invullen van de kilometerstand. In totaal hebben we bijna 2600 mijl gereden. zo'n 4100 km dus. Bij het inparkeren was er al gecontroleerd op eventuele schade. De shuttlebus stond vlakbij en nadat we ingestapt waren reed deze meteen naar de KLM-terminal. Dat het zo goed georganiseerd zou zijn en zo snel zou verlopen had ik ook niet verwacht. Het gevolg was dat we dus veel te vroeg bi de vertrekterminal waren. Er was nog niemand van KLM te bekennen en er werd verteld dat dat nog wel een uur zou duren.
Helaas is Los Angeles International Airport geen schiphol. Er waren in de buurt geen winkels te bekennen en ook een "coffeeshop" was niet te vinden. Merijn is toen op zoek gegaan en heeft op grote afstand winkels en restaurants gevonden. Wij dus met al onze bagage op pad. Bijkomend voordeel was dat de tijd hierdoor wat sneller leek te verstrijken. Na een kopje koffie en een beetje winkels kijken weer terug naar de terminal en daar was inmiddels al behoorlijk wat bedrijvigheid. Koffers gedropt en door de douane. Daar werden we nog één keer goed gecontroleerd. Zelfs onze schoenen moesten uit en door de scanner.
Aan de andere kant hebben we bij een Route66 restaurant onze laatste Amerikaanse lunch genuttigd en vervolgens hebben we onze laatste contante dollars opgemaakt.
Het vliegtuig vertrok iets eerder als gepland: 17.30 uur i.p.v. 17.40 uur.
Tijdens de vlucht is er door ons nauwelijks geslapen. Alleen Thijs een half uurtje. Om ongeveer 12.15 uur zijn we geland en moesten daarna nog een flink stuk taxieën naar de gate. We hadden het zo afgesproken dat ik zonder koffers alvast door de douane zou gaan om de auto op lang parkeren op te gaan halen. Dat scheelde weer wachttijd. Ik was nog maar net buiten en toen reed de shuttle naar P3 net weg. Ik ben even brutaal geweest en heb de shuttle aangehouden en ik mocht nog mee. Dat ging dus ook lekker vlot. Snel de auto gehaald: wat een klein autootje hebben wij zeg! Dat is weer even wennen na 3 weken een minivan. Ook het schakelen is weer even wennen. Voordat ik bij de aankomsthal ben is de auto maar 1 keer uitgevallen...;-)
Josee, Merijn en Thijs stonden net 5 minuten te wachten. Toen Merijn z'n spullen verzameld en afscheid genomen (snik): met de trein naar Emmen en wij met de auto naar Zierikzee. Daar zijn we om ongeveer 15 uur aangekomen (6 uur LA-time).

Resumé: het was een waanzinnig vakantie waarin we in 3 weken ontzettend veel gezien en gedaan hebben. Het voelt als 3 maanden door de grote hoeveelheid indrukken die we opgedaan hebben. We zijn moe maar zéééééér voldaan. We love America!!
Zeker voor herhaling vatbaar. Heel stiekem hebben we al wat kleine plannetjes voor over 2 jaar gemaakt :-)
We hopen dat iedereen die deze Blog gevolg heeft het leuk vond om ons te volgen. Dit "dagboek" is voor ons leuk en makkelijk om later nog eens terug te lezen wat we allemaal gedaan hebben.
Bedankt voor alle bijzonder leuke reactie's. Dat hebben we bijzonder gewaardeerd. Met name de "koffie verkeerd" heeft ons vaak de slappe lach bezorgd.
Inmiddels lezen we dat Starbucks in Nederland ook een groot succes aan het worden is.

Dag 20 Santa Monica

Vandaag de allerlaatse echte vakantiedag in Santa Monica. Het plan was om in ieder geval een poosje op het strand door te brengen en te zwemmen in de Pacific. In de ochtend hebben we gegeten bij een restaurant naast het hotel. Zwaar ontbeten waarbij Thijs zelfs aan de friet ging (per ongeluk). Toen we de eerste keer in LA waren werd er regelmatig gezegd dat je maar nooit weet wie je hier tegenkomt. Nou zaten we dus te ontbijten en toen kwam me er toch een grote donkere man binnen! Het was meteen donker. Merijn zat erop te kijken en herkende de man als 's wereld grootste (letterlijk en figuurlijk) megaster in Amerikaans basketball Shaquille O'Neal. Thijs en ik zaten er met onze rug naar toe en geloofden Merijn natuurlijk niet: Yeaah, right...;-) Toen vervolgens het restaurant een beetje rumoerig en rommelig werd keken we in de ogen van een 2,16 meter lange en 147 kg zware negroïde man die inderdaad echt Shaquille zelf was. Dat was dus sensatie in de tent. Hij was niet echt in de mood voor handtekeningen of foto's dus Merijn heeft stiekem wat foto's gemaakt. Na het ontbijt ging hij zelfs ons hotel binnen maar waarschijnlijk voor een bespreking (nieuw contract in LA?) want de bedden zijn hier veel te kort voor hem.
We waren toch wel een poosje stil van de verschijning van deze megagrote sportster.
Na het ontbijt zijn we naar de studio's van Warner Brothers (Warner Bros) gegaan voor een rondleiding. Hoewel niet superspectaculair toch zeer indrukwekkend: wat een megabedrijf. Er komt heel wat bij kijken bij het maken van een film, van decors, kostuums, auto's tot complete stadswijken worden speciaal gemaakt voor series en films. En het meeste is van plastic............. Complete wijken van New York, Chicago zijn hier neergezet voor o.a. de series ER en Friends. Deze spraken ons het meeste aan omdat we die zelf kennen. Het complete café van Friends staat er nog opgesteld. Leuk en interessant om te zien. Om bij Warner Bros te komen moesten we helemaal aan de andere kant van LA zijn maar dat ging nu gelukkig redelijk vlotjes. Daarna zijn we snel naar het strand gegaan want de temperatuur liep al weer snel op richting 40 graden. An het strand was het gelukkig een stukje koeler en hebben heerlijk gezwommen in de Pacific. Geweldige golven en het water was heerlijk verfrissend. Vervolgens hebben nog wat langs de boulevard gelopen en de nodige spierbonken "bewonderd". Het blijft heerlijk om mensen van allerlei pluimage te bekijken. Je komt hier wat dat betreft volop aan je trekken.
Inmiddels hebben we ingecheckt voor de vlucht van morgen, de koffers zijn zo goed als gepakt. Morgen kunnen we (hopelijk) nog lekker uitslapen en dan om 12 uur richting vliegveld om de huurauto in te leveren en de koffers af te geven en in het vliegtuig te stappen.......:-(
Dit is dus het laatste verslag vanuit de USA. De volgende (laatste) komt uit Nederland waar het morgen ook zomers warm zal zijn (is de overgang niet zo groot).

Dag 19 Cambria - St. Monica

Vandaag stond onze laatste autorit op de planning-als we de rit naar het vliegtuig niet meerekenen-. Het was een rit van Cambria naar St. Monica, wederom langs de kust. Het was echter niet zo mooi als gisteren, de klifrotsen hadden we blijkbaar achter ons gelaten. Wat vandaag wel fijner was is dat we de temperaturen van SF voorgoed achter ons hebben gelaten. Op een gegeven moment tikte de thermometer weer even de 30 graden aan. Na een tussenstop op een strand en bij de Subway namen we de afslag naar Malibu, dit is zo`n beetje hét grootste surf-oord van de west kust. Er viel er op dat moment echter vrij weinig te beleven, dus zijn we maar door gereden naar onze eind bestemming van vandaag: St. Monica. St. Monica is één van de grotere voorsteden van LA en ligt vlakbij Beverly Hills, er zijn aardig veel winkeltjes en is verder natuurlijk bekend door het strand; Muscle beach. Hier zijn we overheen gelopen toen we een uitstapje naar de pier maakte. Er staan allerlei apparaten, precies: om je MUSCLES te trainen. Er word veel hard gelopen gefietst en getraind. Morgen zijn we in ieder geval van plan om daar op het strand te gaan liggen en onze eerste duik in de Grote Oceaan te nemen. Verder staat er nog niets concreets op de planning, maar misschien wagen we nog een uitstapje naar de Warner Bros. studio's voordat de vakantie er weer op zit.

groeten Thijs

Dag 18 San Francisco-Cambria

Vandaag hebben we San Francisco verlaten. Omdat het zondag is zijn de wegen erg rustig en zijn dus snel de stad uit. We rijden meteen naar Highway 1 die vanuit San Francisco helemaal langs de kust naar Los Angeles loopt. Een rit met veel oooh's en aaah's. Er zijn heel veel mooie uitzichtpunten langs de route. Je wilt eigenlijk overal stoppen maar dan doe je er 2 weken over i.p.v 2 dagen. Als je ergens gestopt bent weet je nooit of er daarna nog een mooier punt komt. Voor je gevoel is dat zo maar desalniettemin hebben we veel mooie punten bekeken en gefotografeerd. Het was vandaag niet zo warm en af en toe een beetje bewolkt. De woestijntemperaturen lijken definitief achter ons. Misschien is het in St Monica nog even lekker warm?
De drukte op de route viel ook erg mee ondanks dat het zondag was. Overal ruimte genoeg om te stoppen en foto's te maken.
Vam Monterey naar Carmel hebben we de 17-mile scenic drive gereden. Dit is een privé-weg door een prachtig stukje natuur met grote, dure huizen, 4 golfbanen en zeer dure restaurants. Carmel is het meest bekend vanwege het feit dat Clint Eastwood hier een poosje burgemeester is geweest.
Op de route komen we veel Cipressen tegen. De beroemdst is Lone Cypress. Dit is een eenzame cipres op een uitstekend stuk rots.
We zien heel veel mooie bomen, planten en dieren. Herten op de golfbaan, veel roofvogels, pelikanen, zeehonden, aalscholvers en natuurlijk eekhoorns en salamanders.
Meest indrukwekkende was een kolonie zee-olifanten die op het strand lagen vlakbij San Simeon. Wat een kolossen zijn dat zeg. We konden ze tot op ongeveer 5 meter benaderen. Eigenlijk zijn het erg lelijke beesten, ze maken zeer onheilspellende geluiden en ze stinken. Dit alles maakt het toch weer heel speciaal.
We slapen in Cambria in een soort resort. Zeer netjes en goed verzorgd. Lekkere ruime kamer. Enige probleem: er is geen föhn. Als dat het grootste probleem tijdens de vakantie blijkt te zijn valt het allemaal nog wel mee. Morgen weer ongeveer 370 km rijden en dan nog een dagje relaxen in St Monica.

Dag 17 San Francisco

Vanochtend dus lekker uitgeslapen en vandaag eenbeetje rustig aan gedaan voor zover dat mogelijk is in een grote stad als San Francisco. Ontbeten met pancakes en een omelet. Daarna zijn we naar Pier 39 gegaan om nog even de toerist te spelen. Daarna met de streetcar (een soort ouderwetse tram) richting Telegraph Hill gegaan om de heuvel te beklimmen. Veel steile trappen tussen mooie huizen en tuintjes door. Daar hadden we een prachtig uitzicht over de stad. De wachtrij om Coit Tower te beklimmen vonden we te lang en zijn dus in de bus gestapt. In de middag zijn we naar downtown SF afgereisd en o.a. Union Square bekeken. Aan het eind van de middag hadden we het allemaal wel gehad. We hebben nog gegeten in downtown en toen weer met de streetcar richting ons hotel. Nog even wat boodschappen gedaan voor morgen onderweg en een kop koffie gescoord bij Starbucks. Vanavond vroeg naar bed en morgen weer op reis.
We gaan dan langs de kustroute (Highway 1) weer richting "huis" (Los Angeles). We overnachten in Cambria en hopen daar na ongeveer 360 km autorijden aan te komen.
Helaas komt het einde van de vakantie langzaam in zicht. Nog maar even genieten dus......

Dag 16 San Francisco

Vandaag stond er weer een lange en zware dag op het programma: een dag in de stad met een vroeg onderdeel en een laat onderdeel. We hadden geboekt voor een vroege tocht naar Alcatraz. We moesten ons om 9 uur mleden op Pier 33. Daar was alles weer in de puntjes geregeld. Alcatraz is een bijzonder populaire attractie. Dagelijks gaan er vele tientallen boten richting het gevangeniseiland. Als je nog geen kaartjes hebt is de eerstvolgende vrije plaats beschikbaar op zondag 9 augustus! Wij hadden al ruim van tevoren geboekt voor de overtocht van 9.30 uur en zo varen we inderdaad ook om stipt 9.30 uur naar het eiland. Het weer is goed. Wel wat fris op het water maar het is vrij zonnig en rustig weer. Het eiland is niet alleen een voormalig gevangeniseiland maar ook een meeuwen-walhalla. Het stikt er werkelijk van de meeuwen en er is zelfs een meeuwen broedkolonie. Jong en oud krijsen dat het een lieve lust is. Verder wordt er ook hard gewerkt aan het verfraaien van de tuinen in en om het gevangeniscomplex. De gebouwen zelf zien er redelijk vervallen uit. Dat is overigens ook de reden dat de gevangenis in 1963 gesloten is. In de gevangenis kun je een audio-tour volgen die zelfs in het Nederlands beschikbaar is. Je loopt dan met een koptelefoon op door de cellencomplexen. Je krijgt daarbij specieke uitleg en anekdotes te horen alsof het van de gevangenen zelf komt. Ook de geluiden zijn net echt dus het lijkt alsof je het zelf beleeft. Zeer goed gedaan dus. Na deze indrukwekkende audiotour lopen we nog wat rond over het eiland en nemen daarna de boot terug naar SF. We hadden vanochtend redelijk eenvoudig ontbeten: een kaneelbroodjes (de zoveelste!) met orange juice en een kopje koffie van.........de Starbucks. We gaan dit keer lopend naar binnen dus dat gaat goed.
Na terugkomst van Alcatraz hebben we dus wel een beetje trek. We gaan met de tram naar Fishermans Wharf waar we een broodje garnalen eten. We schatten dat er ongeveer een half pond garnalen per broodje tussen zit. Heerlijk en voldoende om even op te kunnen teren. Het is weer druk op de pieren. Vele vissersbootjes zijn teruggekeerd van hun vistochtjes met toeristen en de vis wordt ter plekke schoongemaakt en meegegeven. Prachtig zicht. Er zitten flinke jongens bij (en niet alleen bij de vissen).
Na de garnalenmaaltijd lopen we naar Lombard Street. We komen hiermee duidelijk in een betere buurt op Russina Hill. Prachtige grote huizen met prachtige uitzichten over SF en de baai. Lombard Street is een kronkelend straatje met alleen maar bochten en een stijgings(in dit geval dalings)percentage van ruim 31%. Je mag hier begrijpelijjkerwijze alleen maar naar beneden rijden. Het is een prachtig zicht om de auto's naar beneden te zien kronkelen langs de prachtige huizen met prachtige bloemen aan de gevels. Hierna pakken we de bus naar de Golden Gate Bridge. Het valt nog niet mee om meteen de goeie bus te vinden maar via-via komen we alsnog bij de brug. De brug zit nog gedeeltelijk in de mist maar laat zich af en toe helemaal zien. Op de brug is het erg druk. Je kunt ook over de brug fietsen maar er zijn zoveel wandelaars dat er nauwelijks te fietsen valt. We lopen dus een stuk de brug op maar Josee en Merijn willen al weer snel terug. Het is toch wel heeeeeel erg hoog!! De middag is dan al een heel eind gevorderd en 's avond gaan we naar het baseball. We nemen bij de brug dus een bus richting het centrum. We rijden door Haight. Dit is een excentrieke buurt met veel opvallende winkels en personen maar ook met bijzondere gebouwen in Victoriaanse stijl.
We eten een broodje bij de Subway en vertrekken daarna met de metro richting het Baseball stadion. We zijn ruim op tijd aanwezig en het stadion is nog redelijk leeg. De warming-up is gaande deze ziet er zeer relaxt uit. Beetje gooien, beetje slaan en dat is het wel. Uiteindelijk loopt het stadion toch zo goed als vol. Niet iedereen is op tijd want er moet natuurlijk eerst flink eten en drinken ingeslagen worden. Het publiek is erg onrustig. Men praat veel en om de haverklap loopt men weg om een van de vele eettentjes te bezoeken. Ongeacht de stand of de situatie: eten en drinken gaan duidelijk voor. In onze ogen is honkbal een ietwat overgewaardeerde sport. Veel dode momenten en relatief weinig acties. Wel valt op dat de sfeer erg gemoedelijk is. Fans van de SF Giants en de Philadelphia Phillies zitten naast elkaar en er valt geen onvertogen woord. Ieder moedigt zijn eigen team aan. Zo hoort het dus! De giants komen er niet aan te pas en verliezen met 1-5 van de Phillies en dit verlies wordt ook weer gelaten door de fans geaccepteerd. Iedereen gaat na afloop rustig het stadion uit en het is zelfs redelijk eenvoudig om in de metro te stappen richting het centrum. Daar nemen we de cable car naar ons hotel en doodvermoeid stappen we om 1 uur in ons bed. We mogen van ons zelf uitslapen en dat hebben we dus tot ongeveer 9 uur gedaan. Het is nu 9.30 uur als ik dit verslag schrijf. Inmiddels is iedereen wakker maar we liggen allemaal nog een beetje na te soezen.
Vandaag nog een volle dag in SF. Tot later!